Rupert Everett in Maratea: "Ik werd uit Emily in Parijs gezet, maar nu werk ik aan een nieuwe film."

Shakespeare, Italië, Oscar Wilde: het zijn de grote passies van Rupert Everett, de Engelse acteur die sinds zijn tijd in Another Country en Dancing with a Stranger, via Rosi en Montaldo, en nu Giulio Base, die hem castte als Kajafas in de film The Gospel of Judas, die buiten competitie draaide op het filmfestival van Locarno, een bijzondere band met Italië heeft. "Ik wilde Julie Andrews zijn", zegt hij in een interview dat teruggaat naar zijn roots. "Mary Poppins was mijn favoriete film, de film die voor mij het verschil maakte." Everett probeert zijn teleurstelling te verwerken, een bekroonde gast op Marateale: "Ik werd door Emily in Parijs verdrongen en ik weet nog steeds niet waarom." De acteur speelde Giorgio Barbieri, de directeur van een interieurontwerpbureau, in de aflevering "All Roads Lead to Rome".

"Ik heb een scène opgenomen in het laatste seizoen en ze zeiden: 'We praten volgend jaar verder.' Ik wachtte tot ze me zouden bellen, maar uiteindelijk kwam het telefoontje niet en ontsloegen ze me gewoon. Het was een tragedie voor mij. Ik heb twee weken op bed gelegen omdat ik er niet overheen kon komen," legt hij uit. "Het is altijd erg moeilijk om de dynamiek van de showbusiness te begrijpen. Als ze het script schrijven, denken ze dat ze van je houden, maar dan veranderen de dingen en besluiten ze je personage te doden en je weet niet waarom. Toch heb ik veel ervaring achter de rug." Mijn coming-out begin jaren 90 zorgde voor ophef. Heb je ergens spijt van? "Het zorgde voor ophef, ja, en het bracht vooroordelen met zich mee. Het was niet makkelijk om carrière te maken; openlijk homo zijn in een hypocriete omgeving, wat in die jaren nog vaker het geval was, heeft me van veel banen afgehouden. Ik woonde in Parijs en was bezig met het schrijven van een roman, Hello, Darling, Are You Working?, en ik wilde dat niet verbergen; ik wilde gewoon mezelf zijn." Everett beschrijft zichzelf als een workaholic: theater, televisie, film, schrijven. "Toen ik jong was, was ik niet zo; ik was lui. Mijn advies is dat een jonge acteur altijd moet werken. Een carrière is een proces met ups en downs, en je moet altijd moeite doen om er te zijn. Ik doe nu meer moeite dan vroeger, maar ik had het mis."

Verrukt door de Italiaanse liefde voor hem – films zoals Giuliano Montaldo's The Gold-Etched Glasses en Francesco Rosi's Chronicle of a Death Foretold stimuleerden zijn populariteit in de jaren 80 – zei Everett, die Italiaans spreekt, dat hij "vereerd" was dat hij Tiziano Sclavi had geïnspireerd om de Dylan Dog-look te creëren die hem later inspireerde om Dellamorte Dellamore te spelen, de film van Michele Soavi, die zijn 30e verjaardag vierde en een cultklassieker is voor stripboekfans. "Ik was blij te ontdekken dat het personage Dylan Dog deels door mij was geïnspireerd, zoals Sclavi me bekende," herinnert hij zich. Bij het kiezen van een nieuw project "heb ik me altijd laten leiden door het feit dat het zich afspeelt in een historische setting. Daar ben ik dol op. Wat ik het leukst vind, of het nu theater, film of televisie is – hij was ook een gewaardeerde Sherlock Holmes, noot van de redactie – is het ontdekken van de historische waarheid achter een personage, de context, het tijdperk." En dan is er Oscar Wilde, een Britse schrijver die in de tweede helft van de 19e eeuw in Engeland werd vervolgd vanwege zijn homoseksualiteit. Voor Rupert Everett is hij een bijna Christusachtige figuur, een cultfiguur. "Ik heb veel aan hem gewijd. In The Happy Prince uit 2018 schreef, regisseerde en speelde ik de hoofdrol in het verhaal van zijn laatste jaren in ballingschap in Parijs. Mijn droom, waar ik altijd aan werk, is om nog een film over hem te maken."